Dag 2: Oyam-→ Chyangthapu

Gezien de vermoeiende jeepreis en de nachtelijke aankomst is het eigenlijk verwonderlijk hoe fris en fruitig iedereen om een uur of acht aan een ontbijt van gekruide en gebakken aardappeltjes, gekookte eitjes en zoete zwarte thee zit. Het zonnetje schijnt en in de frisse ochtendlucht nemen we hartelijk afscheid van onze gastheer- en vrouw en zetten we onze eerste stapjes op de dirtroad van Oyam naar Chyangthapu. 

15 Kilometer, gewoon de weg volgen, zonder al te veel klimmen of dalen, een mooie opwarmer voor wat ons de komende dagen verder nog te wachten staat. Als we terugkijken naar het stadje beneden in het dal, verbazen we ons over hoe snel dingen kunnen veranderen: op de open plek in het midden, waar twee jaar geleden nog tientallen kinderen in karate-pak hun ochtendgymnastiek deden, staat nu een groot nieuw (school?)gebouw.

Wat niet veranderd is, is dat we ook nu weer tientallen kinderen tegenkomen die -te voet, de haartjes mooi gekamd, de uniformpjes strak gestreken- op weg zijn naar school. Voor onze deelnemers de eerste kennismaking met de hartverwarmende werking van de ‘Namaste-begroeting’. Dat moment van contact, elkaar zien, met een stralende lach en twinkelende ogen, dat doet een mens goed, daar wordt je blij van.

Het is heerlijk lopen zo en de uren vliegen eigenlijk voorbij. Wat ons opvalt is hoe helder en groen het is in vergelijking met twee jaar geleden, toen we er eind maart liepen in plaats van eind november. Onderweg valt er veel te zien, kleine dorpjes met vriendelijk lachende en zwaaiende mensen, spelende kinderen, diepe valleien met grote rivierbeddingen waarin hangbruggen over een toch nog flink stromende rivier gespannen zijn, berghellingen met huisjes en ontelbare rijstvelden. Mooi. Iets minder genieten als we met sjaal voor het gezicht onze adem inhouden voor een zuchtende en steunende Tata truck die ons grommend en kreunend passeert en zich verder een weg omhoog baant door een steile haarspeldbocht. Fascinerend. En gelukkig maar een enkele keer.

Het is eind van de middag als een laagstaande zon prachtige stralen door de wolken schijnt en we de omgeving van vorige keer herkennen: we zijn er bijna! En inderdaad, opeens staan we weer voor de trap die ons naar de ‘hoofdstraat’ van Chyangthapu brengt. High fives en big smiles!
Ook hier veranderingen: de straat is versierd met boeddistische gebedsvlaggetjes ter ere van de opening -slechts vier dagen geleden- van een spiksplinter nieuw klooster. Een bezichtiging moet even op zich laten wachten want inchecken in het hotel -zelfde als vorige keer, de mensen herkennen ons nog- is nu toch even belangrijker.

Want na een hartelijk welkom smaakt de thee en nep-coca-cola goddelijk en wacht de dapperen onder ons een ‘niet-zo-warme’ douche. We eten gezamenlijk weer een heerlijke nepalese maaltijd, waarna we snel ons bedje opzoeken. Het bed is hard en de dekens zijn zwaar en stug, maar de kamers zijn ruim en schoon. En het enige dat echt telt is dat de kop eraf is. Vandaag was leuk en het lopen ging goed, eigenlijk best easy peasy. Dat zal morgen heel anders zijn.

Moe, voldaan en toch ook een beetje gespannen voor de grote klim die morgen op het programma staat valt iedereen weer snel in een diepe slaap.